Beni yalnızca sen vurmadın elbet.
Geceler vardı bitmeyen,
Şaraplar vardı kırmızı,
Şiirler vardı jilet rengi..
Yine de bana mutlu oluruz gibi geldi.
Olamazdık.

Olamazmışız.
Ama geldi.
Gitmiyor.
Başımı dayayıp omzuna yumunca gözlerimi, geçer gibi geldi hepsi.
Hepsi.
Her şey.
Her kimse bunca kırgınlığın sebebi.
Beni yalnız sen kırmadın ki...

Bir sabah uyanırız,
Uyanır uyanmaz öperim seni sandım ben.
Öyle geldi.

Bir gün yağmur yağar, ıslanırız.
Saçların da ıslanır.
Saçların bahar kokar, ellerim saçlarına sarılır, ellerim kirinden arınır sandım.
Beni tek kirleten senin dudakların değil ki...

Gün batarken efkarlanınca ben,
Eşlik edersin gibi geldi bana.
Ağlamaklı oluruz.
Sebepsiz ağlarız belki.
Beni tek hüzünlendiren sen değilsin ki..

Unuturum gibi geldi bana.
Dağılırsın gibi geldi.
Bu kadar özlemin arasında yokluğuna, alışılırmış gibi geldi.
Gidişine bir yalan uydurulabilirmiş gibiydi.
Öyle değilmiş.
Hiç olmayacakmış öyle.

Her şeyi unutuyor bir kadın ama,
Masumiyetini kime emanet ettiğini asla.
Ben masumiyetimi bozdurmadım ki senden başkasına.

Nursen Yıldırım